I vår travle tid med mykje teknologi, er det godt med små, stille pausar. Det er då vi kan legga merke til at vi omgjer oss med poesi. Naturen består seg av det, – lukt på grana, lytt til fuglen, studer livet på fjorden og slå av ein prat, -før nokon går forbi. «På vandringens veg kjem følelsen av at verda berre er den vesle fuglen og meg.» For min del er poesien vitamin for sjela og no sein haust, treng eg påfyll. Poesien erstattar ikkje akkurat D-vitamin frå sola, men vitamin for sjela styrker også immunforsvaret. Og gløym ikkje at du kan erstatta den tida du ikkje har, med litt meir kjærleik!
Faren min var til stor inspirasjon for meg. Han kunne skriva lyrikk og kåseri om absolutt alt, vakkert og ekta. Han skulle ha brukt talentet sitt så mykje meir, men samstundes er eg glad for all den gleda han gav til mange.
Eg ser det store i det små og det vakre i kontrastane. Sonen min Jakob, sa spontant til meg ein dag då han var liten. » Hadde jeg hatt en annen mamma, så hadde jeg elsket henne tusen ganger» Eg stussa og så kom det forløysande. «, men siden jeg har deg, elsker jeg deg uendelig, langt ut i verdensrommet, rundt månen, stjernene, solen og inn i konglene»
Poesien kjem ofte til meg når eg er ute, som i går, la merke til ein tom benk og den avkledde tavla. Slikt blir det spontan november lyrikk av:
«November, – det kler deg å vera naken, ærleg avkledd, – med ettersmaken av kjærleg sommarlatter, ber du taust på gylne livsskatter – det er difor du er ein sårbar, sein haust.
Ein benk er åleine, med stille løyndom frå sommarkveld der jenter kysser gutar i senk, med hell blusser erindringa opp, for tenk, -i avtrykket ligg alt det andre yre, godt gøymt,- i ein benk i november.
Tavla er tom. Jonsokspel, leik, segling og alt vi skravla om, er tatt av plakaten. Fuglen blunder i den raude busken, -det er kvilestunder før den også takkar for seg og let vibrasjonane frå badegjester henga igjen i lufta, det er slikt som fester seg og gir håp for ein ny sesong,- til våren ein gong.
Himmel-ljoset i pastell speglar seg einsamt i fjorden, for å hente energi til den blå timen som er i vente. Dagen er kort, det går så fort, – snart er det vi som er avkledde, nakne kroppar. Kva med eit bad,- før snøen legg seg som eit kvitt pledd over syrinknoppar og glade minner vi ikkje lenger ser? November, det er no vi ber,- om godt vêr!»
ViJo 1.november 2016